Leczenie jest dwuetapowe. W pierwszym etapie wykonywany jest zabieg chirurgiczny, który ma na celu pogrążenie w kości implantu, a więc tytanowego korzenia. Zabieg wykonywany jest zazwyczaj w znieczuleniu miejscowym i trwa ok. kilkunastu do kilkudziesięciu minut zależnie od ilości rozmieszczanych implantów.

Zazwyczaj implant po zabiegu nie jest widoczny i goi się pod dziąsłem. Szwy zdejmowane są po 7 dniach. Po okresie gojenia implantu, które trwa od 2 do nawet 6 miesięcy- zależy to od jakości i ilości kości i czy były wykonywane zabiegi regenerujące kość, następuje odsłonięcie implantu. Zabieg ten stwarza dostęp protetyczny do implantu i umożliwia pracę protetyczną. Po około tygodniu od odsłonięcia implantu możliwe jest pobranie wycisków na podstawie których w laboratorium protetycznym wykonywana jest indywidualna praca protetyczna, która jest montowana do implantu poprzez łącznik protetyczny.

Naturalnym procesem po usunięciu zęba jest zanik tkanki kostnej i w konsekwencji dziąsła. Jest to proces nieunikniony, a jego wielkość zależy od przyczyn z powodu których usuwany był ząb, współistniejącego stanu zapalnego przy zębie, techniki usuwania zęba i indywidualnych warunków anatomicznych pacjenta. Wobec tego zazwyczaj mamy do czynienia nie tylko z brakiem zęba, ale także z mniejszym lub większym zanikiem tkanek z jego otoczenia. Z kolei implant, aby efekt estetyczny był stabilny na długie lata powinien byćotoczony marginesem tkanki kostnej ok. 2 mm i dziąsła także ok. 2-3 mm.

Rozumiejąc te dwa mechanizmy musimy zdać sobie sprawę, że bardzo często ( 70-80 % przypadków) zabieg polega nie tylko na wprowadzeniu implantu, ale także na regeneracji tkanek wokół niego. Zabieg regeneracji najczęściej wykonywany jest jednocześnie z zabiegiem wprowadzenie implantu. Czasem przy dużych zanikach kości wykonywany jest osobno jako pierwszy, a implant umieszcza się w drugim etapie. Obecnie dysponujemy całą gamą technik regeneracji. Wykorzystywane są biomateriały kostne pochodzenia zwierzęcego, preparaty pochodzenia ludzkiego z banku tkanek oraz własna kość pacjenta w postaci wiórów lub bloczków do przeszczepów kostnych. Każda z technik ma swoje zalety i wady i jest stosowana do zależnie od indywidualnych wskazań w danym przypadku.

Ta groźnie brzmiąca technika jest zazwyczaj rutynowym zabiegiem w przypadku umieszczania implantów w bocznym odcinku szczęki. Jest to rodzaj regeneracji kości polegający wprowadzeniu najczęściej biomateriału pod błonę śluzową , która wyściela zatokę szczękową w celu zwiększenia wymiaru pionowego kości. Deficyt tkanki kostnej spowodowany jest zmianami w budowie wyrostka, które następują po usunięciu zęba . Mogą one być niewielkie,wtedy często wykonujemy zamknięte podniesienie dna zatoki szczękowej poprzez wprowadzenie biomateriału jednocześnie z wprowadzeniem implantu przez niewielki kanał kostny utworzony przy preparacji łoża implantu.

W przypadku większych zaników konieczne jest wykonanie dodatkowego dostępu do zatoki. Otwarte podniesienie dna zatoki z dostępem bocznym może być jednoczasowe z wprowadzeniem implantu lub może być wykonywane jako zabieg samodzielny, a implant wprowadzany jest w drugim etapie. Decyduje wielkość zaniku kości. Przy prawidłowej diagnostyce i wyeliminowaniu przeciwwskazań do tego zabiegu jakimi są choroby zatok, zabieg jest bezpieczny i nie powoduje zazwyczaj powikłań. Współczynnik przyjęcia się implantów na postawie piśmiennictwa światowego nie różni się od współczynnika przyjęcia implantów bez konieczności podnoszenia dna zatoki szczękowej.

Ze względu na czas wprowadzania implantu po usunięciu zęba wyróżniamy implantację natychmiastową, a więc jednoczesną z usunięciem zęba, wczesną – wykonywaną w okresie gojenia kości, ale po zagojeniu dziąsła -zwykle po 10 tyg. od usunięcia lub późną – wykonywaną po całkowitym zagojeniu kości – 3-4 miesiące po ekstrakcji. Oczywiście pacjenci zazwyczaj zainteresowani są jak najszybszym odzyskaniem usuwanego zęba.

Współczesna budowa powierzchni implantu i jego kształt sprzyjający uzyskaniu dobrej stabilizacji umożliwiają często implantację natychmiastową. Należy jednak zaznaczyć, iż nie jest to postępowanie standardowe i wymaga bardzo dużego doświadczenia lekarza w zakresie diagnostyki, doboru implantu, techniki usuwania zęba i techniki wprowadzania implantu, która jest inna niż w przypadku implantacji późnej.

To założenie korony czasowej bezpośrednio po wprowadzeniu implantu. W przypadku zębów przednich, jeśli implant uzyskał dobrą stabilizację pierwotną, a więc został wkręcony z dużym momentem obrotowym siły możliwe jest założenie korony czasowej doczepionej do implantu. Poprawia to efekt estetyczny, sprzyja gojeniu dziąsła i tanki kostnej. Nie zawsze jednak takie postępowanie jest możliwe. Jeśli nie jest możliwe to wykonywane jest zastępcze uzupełnienie czasowe np. most czasowy lub mikroproteza.

Sam implant jest wykonany z tytanu i nie choruje. Pamiętać jednak należy, że poprzez łącznik protetyczny implant kontaktuje z jamą ustną, a więc terenem o dużym skupisku potencjalnie groźnych bakterii. W przypadku zaniedbań higienizacyjnych i/ lub rozwinięciu się choroby przyzębia strefa bezpieczeństwa jaka zostaje wytworzona wokół implantu po jego obciążeniu koroną ulega infekcji, zaczyna zanikać tkanka kostna otaczająca implant, co może doprowadzić do konieczności jego usunięcia.

Dlatego tak ważne jest szczególne dbanie o higienę jamy ustnej po leczeniu implantami i zgłaszanie się na regularne wizyty kontrolne. Udowodniono niekorzystny wpływ cementu do mocowania uzupełnień protetycznych na implantach. Jego pozostałości po zacementowaniu korony powodują rozwój stanu zapalnego wokół implantu. Dlatego dziś preferowane są uzupełnienia przykręcane, które nie wymagają użycia cementu.

Nie jest znana przyczyna tego zjawiska. Na szczęście zdarza się to bardzo rzadko. Statystycznie około 3 % umieszczonych implantu nie zrasta się z tkanką kostną. Często pacjenci nie czują tego problemu i dopiero podczas wizyty odsłonięcia implantu okazuje się, że jest on lekko ruchomy. Taki implant należy usunąć i po wygojeniu tkanek powtórzyć zabieg. Większość firm implantologicznych daje wieloletnie lub dożywotnie gwarancje z powodu nieprzyjęcia się implantu.

Zabiegi wszczepienia pojedynczych implantów u osób bez obciążeń ogólnych bez regeneracji tkanek wymagają zazwyczaj podania antybiotyku osłonowo, a więc przed zabiegiem i po 8-12 godzinach po zabiegu. Po większych zabiegach zaleca się stosowanie wybranego antybiotyku zwykle przez tydzień. Oprócz antybiotyku pacjent przyjmuje leki osłonowe , przeciwbólowe i płucze jamę ustną płynem przeciwbakteryjnym.

Teoretycznie tak. Nie ma przeciwskazań ze strony obowiązujących przepisów prawa medycznego. Jednak, jak w przypadku innych specjalności zabiegowych, najważniejsza jest wiedza oraz zdobyte umiejętności i doświadczenie.

Własna tkanka kostna jest najlepszym materiałem służącym do regeneracji. Ma wiele zalet. Po pierwsze pochodzi od tej samej osoby, a więc unika się możliwości zakażenia albo reakcji immunologicznej, która może wystąpić przy użyciu materiałów obcogatunkowych lub pochodzących z banku tkanek.

Po drugie zawiera bezcenne żywe komórki kostne, które natychmiast zaczynają proces budowy nowej kości. Użycie własnej tkanki kostnej skraca także całkowity czas leczenia – proces regeneracji jest szybszy. Tkankę kostną najczęściej pozyskujemy w postaci wiórów kostnych, które powstają w trakcie preparacji łoża implantu. Nie potrzeba wtedy stwarzać dodatkowego miejsca dawczego. Jeśli potrzeba więcej tkanki kostnej wykonujemy dodatkowe małe nacięcie najczęściej w okolicy dolnej ósemki. W przypadkach dużych regeneracji pobierany jest fragment tkanki kostnej z okolicy trzonowców dolnych specjalnymi narzędziami. Kawałek tkanki kostnej jest opracowywany i przykręcony małymi śrubkami w miejscu gdzie tkanki kostnej brakuje.

Śrubki, które stabilizują bloczek kostny są usuwane podczas wprowadzania implantu, zazwyczaj po 3 miesiącach. Rana po pobraniu pełnego bloczka kostnego z okolicy zatrzonowcowej goi się przez tydzień a dolegliwości są podobne do tych, które pojawiają się po usunięciu zęba zatrzymanego.

W swojej praktyce kieruję się kilkoma zasadami, których nauczyłem się w trakcie kilkunastoletniej pracy z implantami, podczas której wprowadziłem tysiące implantów:

• Własny zdrowy ząb jest zawsze lepszy niż implant, dlatego w pierwszej kolejności należy walczyć o jego utrzymanie i usuwać tylko w sytuacji bezwzględnego wskazania.
• Usunięcie zęba musi być bardzo delikatne. Często usuwany ząb trzeba poprzecinać na kilka kawałków.
• Jeśli tylko jest to możliwe wprowadzać implant natychmiast po usunięciu zęba – wymaga dużych umiejętności diagnostycznych i operacyjnych.
• Należy zawsze wykonać tomografię komputerową przed zabiegiem.
• Implant należy umieszczać zgodnie z wcześniejszym planem protetycznym .
• Implant powinien być tak wprowadzony , aby obciążenie koroną było osiowe, a praca protetyczna przykręcana i zaplanowana w ten sposób, żeby możliwe było jej bezproblemowe oczyszczanie.
• Implanty należy pozycjonować przestrzegając kryteriów odległości między sobą i w stosunku do zębów sąsiednich.
• Większość zabiegów implantacyjnych wymaga regeneracji tkanki kostnej i dziąsłowej.